Windsurfen in Hippie Paradijs Dahab, Egypte
Door: Oscar
Blijf op de hoogte en volg Oscar
15 Juni 2013 | Egypte, Dahab
Zo eindelijk tijd om mijn eerste reisverslagje uit te tikken. We zullen maar beginnen bij het begin.
Na een wat hectische laatste week in NL, fabriekswerk, last-minute vaccinaties en facultaire bevestigingen, was het zondag-ochtend om de 9e 3 uur 's nachts dan eindelijk zo ver: op naar Schiphol voor de lange reis naar Dahab. Om de kosten te drukken moest ik 2 tussenstops maken (Zurich en Cairo), dit zorgde echter wel voor een reisduur van bijna 11 uur, gelukkig wou het lot het zo dat ze me elke vlucht naast een geneeskunde Studente uit België geplaatst hadden, dus heb me zeker en vast kostelijk geamuseerd (heerlijk om in een vliegtuig vol Arabieren, mensen in het Nederlands een beetje belachelijk te maken).
Om 18 uur kwamen we aan in Sharm el Sheikh en stond de hotel taxi me gelukkig al op te wachten, je moest je alleen even met wat ellebogen-werk door de locale (vijf keer zo dure) taxi's. Na het nodige Egyptische gejengel uit de taxi-radio (overigens een prima kerel, die me onderweg nog "shawarma" bezorgd heeft, omdat mijn maag boven de radio uitkwam), prachtige uitzichten tijdens zonsondergang (even wennen dat de zon ineens om half zeven al de horizon staat) en tolpoortjes (bewaakt met belachelijk grote geschutskoepels) kwamen we aan bij het Dahab Bay Hotel: het goedkoopste hotel aan de kust (5,55 pppn).
De Manager: Ali Haggag was een op het eerste gezicht zeer vriendelijke kerel, tot ik de volgende dag erachter kwam dat hij me de taxi dubbel had aangeslagen:P Gelukkig kon ik hem et bonnetje nog onder zijn neus wrijven en heeft hij me de taxi terug naar het vliegveld betaald. Ik was op een stel na de enige in het Hotel, dus ben ik voor de grap maar drie keer van kamer gewisseld om te kijken of er iets beter tussen zat (eerste bleek uiteraard toch de beste). Dan, wat ik dacht, even snelle hap in het locale centrum (Assalah), waar je zo ongeveer overal op kunt afdingen, bij een lokaal vissersrestaurantje. ALs ze je 45 egyptische pond(zo'n 5 euro) vragen kun je er makkelijk 10 pond vanaf krijgen, en als je denkt dat je dan mondjesmaat te eten krijgt zit je goed fout: Eerst wordt je overladen met een gratis salade met veel te veel (heerlijk knoflookrijke) dips en een lokaal fruitsapje, waarna je een bord met een hele vis, beladen met friet en groente, een SCHAAL met pita brood en een bak servetjes (bestek ontbrak)... oftewel vreten geslagen!:D Het enige nadeel is dat het bier in bijna elk restaurant ontbrak gezien de arabische cultuur: de oplossing is echter zeer makkelijk: loop de straat over naar een drankenshop, sla twee halve liters in(Stella of Sakara: geen Heineken te bekennen gelukkig) voor nog geen 90 eurocent et stuk en vraag aan de ober of hij ze even voor je open maakt, konden we dat in Nederland maar...
Dag twee was het na me volledig door het ontbijt geslapen te hebben op naar het strand, om de windsurf scholen op te zoeken, fiets was gelukkig incl bij de kamer na de taxi-streek van de manager:P. En elke keer als je een paarden/kamelendrijver tegenkomt vragen ze allemalal: Eh you wansta trade: isj easier! De hoeveelheid kite-surf en duikscholen is echter aanzienlijk groter (en duurder) dus daar moet je even allemaal langsknallen om uiteindelijk, bij de blauwste zee aan te komen die ik ooit gezien heb: de Lagune van Dahab. Hier staat altijd wel een prima wind de land-uitwaarts, en is er een degelijke concurrentie tussen de verschillende aanbieders: hoe verder je langs de kust loopt hoe goedkoper ze worden, uiteraard om je te kutten zijn de laatste twee weer duurder. Na een aantal slechte verkooppraatjes, "vrienden-prijsjes" en afpingelen ben ik uiteindelijk gesettled voor de Extreme-Club Dahab, waar ik ze zover heb gekregen om me een cursus van 10 uur aan te bieden voor 90 euro. Op dit punt was het al drie uur en tijd voor een lekkah Engels Ontbijtje, dus heb ik besloten om de dinsdag rond het middaguur de planken op te gaan.
Dinsdagochtend was het dan zover, met een stevige kater terug richting de Lagune, de avond tevoren werd ik door een stel Engelsen bij het avond uitgenodigd voor een Beerpong toernooi in de Rush Club. Mijn instructor, Mahmud, was een kerel die zo'n beetje op het water was opgegroeid en gelukkig beter Engels sprak dan de meesten. Na de inschatting gemaakt te hebben dat ik wel het uiterlijk en met name haar voor een surfer had, vertelde ik hem toch maar gauw dat het mijn eerste keer was. Dus even snel de technische dingen door gesproken (bakboord, stuurboord, UJ en het sturen) en snel het water op. In het begin was het even balans zoeken, maar als snel begon het soepeler te gaan en onder het geschreeuw van Mahmud (FOORWAARD, BAKWAARD, STREETEN YOOR BAK), kon ik mijn eerste tripjes langs de kust volbrengen zonder op mijn bek te gaan en hebben ze me maar een keer met de reddingsboot moeten oppikken omdat ik een beetje er de zee indreef. Al met al was ik best tevreden over de eerste les (de dag erna zou ik bedrogen uitkomen...).
Redelijk uitgeput na de 2 uur durende les (nogal wat spieren in actie, die normaal in rust blijven) ging ik even dertussenuit voor een degelijke lunch bij een internationaal tentje, waar ik 5 hippies (Dahab was voorheen de chillplek voor hippies en om heerlijk af te schakelen) ontmoette van over de hele wereld die hier op vakantie waren gekomen en een voor een waren blijven hangen (de langste zat er nu 10 jaar, wat eigenlijk een vakantie van twee weken had moeten zijn).Op hun aanbeveling heb ik de Koshary geprobeerd: een gerecht dat er uitziet als hondenvoer, maar eigenlijk best wel heerlijk is: een mix van rijst/pasta/kikkererwten/kip(VEEL) gebakken uitjes en een superpittige tomaten saus. Bij het moet je wel uitkijken want als je even niet oplet jatten de katten het voedsel van je bord, en ja ze zijn georganiseerd: eentje leid je af terwijl nr twee en drie er met je shish kebab en ze maken het ze lekker makkelijk want alle tafeltjes zijn nog halve meter van de grond: Bedouin Stijl. Daarna toch maar even terug de plank op om nog een uurtje te oefenen: het resultaat van zonder T-shirt surfen voor een dag is bij de foto's terug te vinden... Wonder boven wonder kwam ik het stel hippies in een totaal ander deel van Dahab tegen bij het avondeten en onder het genot van een gigantische hoeveelheid voedsel, shisha's en Sakara, kwamen der redelijke wat interessante verhalen boven tafel.
Na een nachtje op mijn buik slapen, gezien de vuurrode rug, kwam ik er dag achter dat ik een beetje overmoedig was hoe makkelijk surfen was: de plank van de eerste dag was uiteraard de beginnersplank: ongeveer 1 m breed, dag twee werd dit gehalveerd: hiermee blijkt de hoeveelheid face-plants te vertienvoudigen(zal de 25 zeker aangetikt hebben). Gelukkig kon ik na een uur geworsteld te hebben met rukwinden, vervaarlijk zwaaiende zeilen en een paar liter zout water in mijn maag ook deze plank meester worden. In de middag was de wind ook iets gemoedelijker, en was het beter te doen. Hoe vaker je in het water valt, hoe vermoeider je wordt dus besloten om de woensdag het oefenen even over te slaan en maar even lekker onder het genot van een biertje en een goed boek bij de strandkroeg te gaan hangen.
De donderdag en vrijdag gingen weer een stuk beter op het water waarbij ik zelfs de nodige mensen voorbij wist te knallen. En ik toch maar even een paar fotootje's op het water laten schieten door Mahmud (LOEK OVAH YOER SHOODAH OSCAAR!). En het laatste uurtje werden me de eerste trucjes met het zeil aangeleerd, maar dat kreeg ik niet meer voor elkaar op een uurtje.
Na een laatste avond met de hippies en een willekeurige vrouw uit Zweden die hier zat om een burn-out weg te werken (een veel leuker en waarschinlijk goedkoper idee dan psychotherapie), dikke kans trouwens dat ook deze hier blijft plakken, bij een kroeg gerund door twee Nederlanders, ben ik de zaterdagochtend nog even wezen snorkelen bij The Blue Hole: een wereldberoemde duikersplaats waar Dahab om bekend staat. Je ziet hier de prachtigste koraalriffen (die soms verdomd scherp blijken te zijn), magnifiek felgekleurde vissen in de raarste vormen en zelfs de zeebodem nog wanneer deze zo'n 8 meter onder je ligt (ik wou het echter niet riskeren om mijn camera in een plastic zak te doen, dus heb ik maar even wat foto's van Google geplukt voor de indruk). Daarna was het alweer tijd om door te reizen naar Uganda: met de (ditmaal gratis) taxi om 12 naar Sharm Airport, waar me weer een twaalf-urige vlucht stond te wachten, vanwege belachelijke aansluitingen met een stuk voordeligere prijzen. En dan Maandag de 17e de eerste dag met de Ugandese Koters!
Tot Schrijvens!
Oscar
Na een wat hectische laatste week in NL, fabriekswerk, last-minute vaccinaties en facultaire bevestigingen, was het zondag-ochtend om de 9e 3 uur 's nachts dan eindelijk zo ver: op naar Schiphol voor de lange reis naar Dahab. Om de kosten te drukken moest ik 2 tussenstops maken (Zurich en Cairo), dit zorgde echter wel voor een reisduur van bijna 11 uur, gelukkig wou het lot het zo dat ze me elke vlucht naast een geneeskunde Studente uit België geplaatst hadden, dus heb me zeker en vast kostelijk geamuseerd (heerlijk om in een vliegtuig vol Arabieren, mensen in het Nederlands een beetje belachelijk te maken).
Om 18 uur kwamen we aan in Sharm el Sheikh en stond de hotel taxi me gelukkig al op te wachten, je moest je alleen even met wat ellebogen-werk door de locale (vijf keer zo dure) taxi's. Na het nodige Egyptische gejengel uit de taxi-radio (overigens een prima kerel, die me onderweg nog "shawarma" bezorgd heeft, omdat mijn maag boven de radio uitkwam), prachtige uitzichten tijdens zonsondergang (even wennen dat de zon ineens om half zeven al de horizon staat) en tolpoortjes (bewaakt met belachelijk grote geschutskoepels) kwamen we aan bij het Dahab Bay Hotel: het goedkoopste hotel aan de kust (5,55 pppn).
De Manager: Ali Haggag was een op het eerste gezicht zeer vriendelijke kerel, tot ik de volgende dag erachter kwam dat hij me de taxi dubbel had aangeslagen:P Gelukkig kon ik hem et bonnetje nog onder zijn neus wrijven en heeft hij me de taxi terug naar het vliegveld betaald. Ik was op een stel na de enige in het Hotel, dus ben ik voor de grap maar drie keer van kamer gewisseld om te kijken of er iets beter tussen zat (eerste bleek uiteraard toch de beste). Dan, wat ik dacht, even snelle hap in het locale centrum (Assalah), waar je zo ongeveer overal op kunt afdingen, bij een lokaal vissersrestaurantje. ALs ze je 45 egyptische pond(zo'n 5 euro) vragen kun je er makkelijk 10 pond vanaf krijgen, en als je denkt dat je dan mondjesmaat te eten krijgt zit je goed fout: Eerst wordt je overladen met een gratis salade met veel te veel (heerlijk knoflookrijke) dips en een lokaal fruitsapje, waarna je een bord met een hele vis, beladen met friet en groente, een SCHAAL met pita brood en een bak servetjes (bestek ontbrak)... oftewel vreten geslagen!:D Het enige nadeel is dat het bier in bijna elk restaurant ontbrak gezien de arabische cultuur: de oplossing is echter zeer makkelijk: loop de straat over naar een drankenshop, sla twee halve liters in(Stella of Sakara: geen Heineken te bekennen gelukkig) voor nog geen 90 eurocent et stuk en vraag aan de ober of hij ze even voor je open maakt, konden we dat in Nederland maar...
Dag twee was het na me volledig door het ontbijt geslapen te hebben op naar het strand, om de windsurf scholen op te zoeken, fiets was gelukkig incl bij de kamer na de taxi-streek van de manager:P. En elke keer als je een paarden/kamelendrijver tegenkomt vragen ze allemalal: Eh you wansta trade: isj easier! De hoeveelheid kite-surf en duikscholen is echter aanzienlijk groter (en duurder) dus daar moet je even allemaal langsknallen om uiteindelijk, bij de blauwste zee aan te komen die ik ooit gezien heb: de Lagune van Dahab. Hier staat altijd wel een prima wind de land-uitwaarts, en is er een degelijke concurrentie tussen de verschillende aanbieders: hoe verder je langs de kust loopt hoe goedkoper ze worden, uiteraard om je te kutten zijn de laatste twee weer duurder. Na een aantal slechte verkooppraatjes, "vrienden-prijsjes" en afpingelen ben ik uiteindelijk gesettled voor de Extreme-Club Dahab, waar ik ze zover heb gekregen om me een cursus van 10 uur aan te bieden voor 90 euro. Op dit punt was het al drie uur en tijd voor een lekkah Engels Ontbijtje, dus heb ik besloten om de dinsdag rond het middaguur de planken op te gaan.
Dinsdagochtend was het dan zover, met een stevige kater terug richting de Lagune, de avond tevoren werd ik door een stel Engelsen bij het avond uitgenodigd voor een Beerpong toernooi in de Rush Club. Mijn instructor, Mahmud, was een kerel die zo'n beetje op het water was opgegroeid en gelukkig beter Engels sprak dan de meesten. Na de inschatting gemaakt te hebben dat ik wel het uiterlijk en met name haar voor een surfer had, vertelde ik hem toch maar gauw dat het mijn eerste keer was. Dus even snel de technische dingen door gesproken (bakboord, stuurboord, UJ en het sturen) en snel het water op. In het begin was het even balans zoeken, maar als snel begon het soepeler te gaan en onder het geschreeuw van Mahmud (FOORWAARD, BAKWAARD, STREETEN YOOR BAK), kon ik mijn eerste tripjes langs de kust volbrengen zonder op mijn bek te gaan en hebben ze me maar een keer met de reddingsboot moeten oppikken omdat ik een beetje er de zee indreef. Al met al was ik best tevreden over de eerste les (de dag erna zou ik bedrogen uitkomen...).
Redelijk uitgeput na de 2 uur durende les (nogal wat spieren in actie, die normaal in rust blijven) ging ik even dertussenuit voor een degelijke lunch bij een internationaal tentje, waar ik 5 hippies (Dahab was voorheen de chillplek voor hippies en om heerlijk af te schakelen) ontmoette van over de hele wereld die hier op vakantie waren gekomen en een voor een waren blijven hangen (de langste zat er nu 10 jaar, wat eigenlijk een vakantie van twee weken had moeten zijn).Op hun aanbeveling heb ik de Koshary geprobeerd: een gerecht dat er uitziet als hondenvoer, maar eigenlijk best wel heerlijk is: een mix van rijst/pasta/kikkererwten/kip(VEEL) gebakken uitjes en een superpittige tomaten saus. Bij het moet je wel uitkijken want als je even niet oplet jatten de katten het voedsel van je bord, en ja ze zijn georganiseerd: eentje leid je af terwijl nr twee en drie er met je shish kebab en ze maken het ze lekker makkelijk want alle tafeltjes zijn nog halve meter van de grond: Bedouin Stijl. Daarna toch maar even terug de plank op om nog een uurtje te oefenen: het resultaat van zonder T-shirt surfen voor een dag is bij de foto's terug te vinden... Wonder boven wonder kwam ik het stel hippies in een totaal ander deel van Dahab tegen bij het avondeten en onder het genot van een gigantische hoeveelheid voedsel, shisha's en Sakara, kwamen der redelijke wat interessante verhalen boven tafel.
Na een nachtje op mijn buik slapen, gezien de vuurrode rug, kwam ik er dag achter dat ik een beetje overmoedig was hoe makkelijk surfen was: de plank van de eerste dag was uiteraard de beginnersplank: ongeveer 1 m breed, dag twee werd dit gehalveerd: hiermee blijkt de hoeveelheid face-plants te vertienvoudigen(zal de 25 zeker aangetikt hebben). Gelukkig kon ik na een uur geworsteld te hebben met rukwinden, vervaarlijk zwaaiende zeilen en een paar liter zout water in mijn maag ook deze plank meester worden. In de middag was de wind ook iets gemoedelijker, en was het beter te doen. Hoe vaker je in het water valt, hoe vermoeider je wordt dus besloten om de woensdag het oefenen even over te slaan en maar even lekker onder het genot van een biertje en een goed boek bij de strandkroeg te gaan hangen.
De donderdag en vrijdag gingen weer een stuk beter op het water waarbij ik zelfs de nodige mensen voorbij wist te knallen. En ik toch maar even een paar fotootje's op het water laten schieten door Mahmud (LOEK OVAH YOER SHOODAH OSCAAR!). En het laatste uurtje werden me de eerste trucjes met het zeil aangeleerd, maar dat kreeg ik niet meer voor elkaar op een uurtje.
Na een laatste avond met de hippies en een willekeurige vrouw uit Zweden die hier zat om een burn-out weg te werken (een veel leuker en waarschinlijk goedkoper idee dan psychotherapie), dikke kans trouwens dat ook deze hier blijft plakken, bij een kroeg gerund door twee Nederlanders, ben ik de zaterdagochtend nog even wezen snorkelen bij The Blue Hole: een wereldberoemde duikersplaats waar Dahab om bekend staat. Je ziet hier de prachtigste koraalriffen (die soms verdomd scherp blijken te zijn), magnifiek felgekleurde vissen in de raarste vormen en zelfs de zeebodem nog wanneer deze zo'n 8 meter onder je ligt (ik wou het echter niet riskeren om mijn camera in een plastic zak te doen, dus heb ik maar even wat foto's van Google geplukt voor de indruk). Daarna was het alweer tijd om door te reizen naar Uganda: met de (ditmaal gratis) taxi om 12 naar Sharm Airport, waar me weer een twaalf-urige vlucht stond te wachten, vanwege belachelijke aansluitingen met een stuk voordeligere prijzen. En dan Maandag de 17e de eerste dag met de Ugandese Koters!
Tot Schrijvens!
Oscar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
